Albi, nostrorum sermonum candide iudex,
quid nunc te dicam facere in regione Pedana?
Scribere quod Cassi Parmensis opuscula vincat,
An tacitur silvas inter reptare salubris,
curantem quicquid dignum sapiente bonoque est?
Non tu corpus eras sine pectore: di tibi formam,
di tibi divitias dederunt artemque fruendi.
Quid voveat dulci nutricula maius alumno,
qui sapere et fari possit quae sentiat, et cui
gratia, fama, valetudo contingat abunde,
et mundus victus non deficiente crumena?
Inter spem curamque, timores inter et iras
omnem crede diem tibi diluxisse supremum:
grata superveniet quae non sperabitur hora.
Me pinguem et nitidum bene curata cute vises,
cum ridere voles, Epicuri de grege porcum.

Άλβιε, κριτή της ποίησής μου αμερόληπτε,
στο Πέδο, την πατρίδα σου, τι κάνεις να υποθέσω;
Μη γράφεις τάχα κάτι που να ξεπερνά του Κάσσιου από την Πάρμα τα έργα;
Ή μήπως σε ρουμάνια τριγυρνάς που υγεία δίνουν
και τα σωστά για άνθρωπο καλό και φιλοσοφημένο μελετάς;
Σαρκίο δίχως νου και γνώση εσύ ποτέ δεν ήσουν· οι θεοί σού δώσαν
πλούτο, ομορφιά, γούστο καλό για τα ωραία.
Τι άλλο για το μικρό που νοιάζεται μπορεί να ευχηθεί μια παραμάνα
αν όχι να ‘ναι γνωμικό και να μπορεί να λέει αυτό που νιώθει,
όλες τις χάρες να ’χει πάνω του και όνομα καλό και υγεία,
άνετη να ‘χει και λιτή ζωή και ο παράς κι αυτός να μην του λείπει;
Κι αν ζεις ανάμεσα σ’ ελπίδες και σε έγνοιες, ανάμεσα σε χόλο και σε φόβο,
να σκέφτεσαι πως είναι η στερνή η κάθε μέρα σου που ξημερώνει
γιατί η ώρα η ανέλπιστη που θα σου χαριστεί πάντα σ’ ευφραίνει.
Κι αν θες γελώντας να χαρείς, έλα για επίσκεψη σ’ εμένα:
καλοθρεμμένος είμαι, φίνος και γυαλίζει η πέτσα μου –
χοίρος απ’ του Επίκουρου τη μάντρα.